Dag 28: de lange dag

Vandaag in mijlen gemeten de langste dag van de reis. 139 mijl ofwel een ruime 220 kilometer. En het was niet de makkelijkste van alle dagen. Fysiek ging het allemaal wel. Geen zwaar parkoers, wel een vervelend tegenwindje en bij zo’n lange zit gaan op een gegeven moment allerlei lichaamsdelen enigszins pijn doen. Maar de uitdaging was vooral mentaal. Het tandvlees kon absoluut in de koffer blijven, maar qua moraal was vandaag niet m’n beste dag.

Race

Het begon er mee dat iedereen een soort blinde jacht op ons begon toen we de langzamere fietsers inhaalden. Men wilde kennelijk graag een plaatsje in ons groepje veroveren. En dat zagen wij weer niet zitten, omdat we en het fietsgedrag in een groep van een aantal mensen niet kennen en omdat grotere groepen mede vanwege die reden relatief gevaarlijk zijn op onbekende wegen.

Dus zetten wij het gas erop, wat weer als een een stimulans voor degenen achter ons werkte. Barry sloot uiteindelijk bij ons aan, maar vroeg netjes of ie een stukje mee mocht rijden. Norman, een schathemeltje rijke Australier wiens koolhydraatrijke dieet bestaat uit gigantische hoeveelheden -in onze ogen- bier sloot ook aan. Alhoewel die sterk genoeg was om kopwerk te doen, weigerde hij dat. Da’s tegen alle codes, waarvan we ook weer niet vrolijker werden, ik niet althans.

Meer

Na de 1e tussenstop was alles zo’n beetje gesetteld en vervolgden we de weg met ons vieren. Over mooie, stille landweggetjes richting een van de grote meren, Lake Eerie. Alhoewel dat pas laat in de rit te zien was, voelden we de lucht koeler worden met zo’n immense watermassa dichtbij.

We reden langs koetsjes en dorpjes vol vriendelijk zwaaiende Amish. Een carbon racefiets voelde bijna als een anachronisme. We passeerden heuse wijngaarden en na wat wegomleggingen over grindwegen kwamen we in Pennsylvania aan. De zoveelste staat, ik ben de tel kwijt.

Eerie

We reden door het uitgestrekte plaatsje Eerie. Het was vandaag kennelijk nationale garage-sale dag, want in verschillend buurten waren ophopingen van auto’s rond oude spullen die te koop werden aangeboden. We passeerden een laan vol statige huizen, het rijke deel van Eerie. Zonder van weg te wisselen werden de huizen kleiner en hoewel ooit statig, nu in danig slechte staat van onderhoud. Op straat rondhangende sujetten rond auto’s met luide muziek. Da hood! Een vrouw op een veranda dankte ons dat we voor borstkanker fietsten. We hebben haar in de waan gelaten……

Daarna een eindeloze weg langs het meer, waar we nu af en toe een glimp van opvingen. Op deze weg hadden we een vervelend windje tegen. Niets significants, maar een zuigend windje dat na een kleine 200 kilometer in je benen gaat zitten. En we moesten nog een kilometer of 40. Dat was mentaal het 2e zware stuk van de dag. Het enorme eind en de kilometers die niet al te snel voorbij gleden. Kennelijk ben ik overigens erg verwend, want we haalden evengoed een gemiddelde van meer dan 30 km/h, wat op zo’n afstand niet onverdienstelijk is.

Maar ik had er gewoon even geen lol in. Lange saaie kilometers. Slechts onderbroken door de staatsgrens van New York, the Empire State! en een eekhoorn die het spannend vond om rakelings voor mijn voorwiel over te steken. Voor zover we konden nagaan, bereikte hij levend de overkant.

Hert

Dan vlak voor het einde, toch de beloning. Ineens een hert dat over de weg dartelde. Prachtig gezicht. Natuurkenner David waarschuwde ons: als er 1 hert oversteekt volgen er meestal nog 2, maar die hebben we helaas niet gezien. Wel kregen we vervolgens een soort motorescorte van enthousiaste Harley en aanverwante rijders die ons inhaalden toen we Dunkirk binnenreden. David won glorieus de sprint om het bordje. Ik paste.

Dunkirk

Dunkirk is zo mogelijk troostelozer dan z’n Europese naamgenoot. Hoewel het meer prachtig is, is op het plaatsje de term ‘vergane glorie’ niet eens meer van toepassing. Iedere vorm van glorie is totaal verdwenen, je vindt er zelfs geen sporen meer van. Ooit was dit een populair vakantieoord. Maar zoals Tom het mooi zei: “de mensen die hier kwamen, gaan nu naar Florida en de mensen die naar Florida gingen, gaan nu naar Thailand.” Hetzelfde lot als al die Belgische badplaatsen ten noorden van het originele Dunkerque.

Wel heerlijk gegeten in een buurtkroeg. Geen pretenties, sport op televisie en een simpele hap. We delen het hotel met een high-school prom. Geweldig om te zien, die uitgebreid uitgedoste en zenuwachtige tieners. Godzijdank is het feest aan de andere kant van het hotel. Zodat ons absurd vroege bioritme niet wordt verstoord.