Dag 27: Bad road day

We waren er voor gewaarschuwd door Mike en Karen. Stukken weg die er uit zagen alsof een benevelde impressionist met klodders asfalt in de weer was geweest. Een vermoeden van weg. En inderdaad zijn we over dat soort stukken weg gestuiterd. Laag over laag van oplapwerk. Door de waarschuwing vooraf viel het uiteindelijk mee. Het waren niet de tientallen kilometers hobbelen waar we mentaal op voorbereid waren. Slechts enkele stukken zeer slechte weg. Niet iets dat iemand die met grote regelmaat in België fietst niet aankan.

Benen

Na het exploot van gisteren was ik benieuwd hoe de benen vandaag zouden aanvoelen. Van een rustige start was niet direct sprake, omdat we meteen een pittige heuvel op moesten. Terwijl hoofd en lijf nog wakker aan het worden waren, toch meteen de hoge hartslagen in. De longen open, de poriën ook. Maar al bij al voelden de benen goed vandaag, voor zover ze goed kunnen voelen na ruim 25 dagen vrijwel onafgebroken dagen van 180 km maken.

Het land was bedekt met mist. Stilte, de eigen ademhaling, geratel van kettingen. Verwondering om zoveel kilometers die achter ons liggen, die ons van de Pacific naar dit groene mistige weiland hebben gebracht. Allemaal op eigen kracht. Kronkelige wegen door weilanden en bossen. De spieren spannen op een korte heuvel, zweven in een afdaling.

Fauna

Eekhoorntjes langs de weg. Vele dode vaak niet meer te determineren beesten op de weg. Daar omheen Turkey Buzzards, ook wel Turkey Vultures genoemd. Inderdaad een soort buizerds met een kalkoenenkop. Als ze vliegen zijn ze best mooi, maar als je ziet zitten zijn het tamelijk afzichtige vogels.

Phil en Jim sloten bij ons aan. Phil liet bij iedere heuvel zien hoe sterk hij vandaag was. Voor ons uit Richard, die iedere keer als we dichterbij dreigden te komen een versnelling inzette. Vandaag geen koers heren. Beetje herstellen, fietsen en genieten van de omgeving, die allengs zichtbaarder werd omdat de zon doorbrak.

Warren

Na een relatief korte 157 kilometer kwamen we aan in Warren. Eerst nog een stuk over een vrijliggend fietspad. Dat was leuk! Tom werd er zenuwachtig van. Hij probeerde in ieder geval iedereen te waarschuwen die we inhaalden. Mijn ervaring is dat het leven daarvan alleen maar vervelender wordt, omdat mensen juist door de waarschuwing gaan kijken -meestal met hun stuur-, slingeren etc.

Na een stukje door het plaatsje zijn we in de zoveelste strip van winkels en franchises terecht gekomen. Omdat Tom eigenaar is geweest van een aantal Taco Bell restaurants -en daar overigens categorisch weigert te eten (?)- weet ik inmiddels alles van die franchises af. Gisteren in Wooster was een prettige uitzondering, Toen zaten we in het centrum en zijn we in een leuk bakkerij/restaurant achtig geheel uit eten geweest met de zoon van Tom en een studiegenoot van hem.

Indruk

Ondertussen maken we veel indruk met onze tocht. Een paar dagen geleden bestelden we onze traditionele milkshake na het voltooien van de dagetappe. De eigenaresse van de zaak leek weinig interesse te hebben in een aantal als aliens uitgedoste klanten. Ze deed in ieder geval tamelijk chagrijnig. Tot ze vroeg waar we vandaan kwamen “LA” en waar we naar toe gingen “Boston”. Ongeloof en bewondering. Ze ontdooide in een keer en werd een en al vriendelijkheid.

Mensen kunnen zich er simpelweg geen idee van vormen wat het is om met een fiets Amerika over te rijden. Ik eerlijk gezegd ook nog niet…………