Dag 29: The Falls

Momenten van volmaakt gelukt. Onder een lentezon staren in het watergeweld van de Niagara Falls, het opstuivende water, de regenbogen, de kolken en de massa’s water die zich in de diepte storten. En weten dat je hier op eigen kracht naar toe bent gefietst vanuit Los Angeles. 

Vrij

Vandaag waren we op onszelf aangewezen. De officiële route van de reis ging vrij rechtstreeks van Dunkirk naar Batavia. Zonder daarbij de vlakbij gelegen Niagara Falls aan te doen. Dat vond ik een beetje zonde. David, Roger en Tom vonden het prima om 50 kilometer extra te fietsen om mij de gelegenheid te geven de beroemde watervallen te aanschouwen. Tom bleef ook herhalen dat hij ze alleen nog maar ’s avonds had gezien. De reisleiding vond het ook prima, als we maar niet rekenden op ondersteuning. Alhoewel mecanicien Jim stiekem zijn steun had toegezegd mochten we in de problemen komen.

Dus vandaag geen SAG stops en geen uitgepijlde route. Ik had zelf een route uitgestippeld en vertrouwde op m’n Garmin. We voelden als ondeugende schooljongetjes die eens onder het juk van het gezag uit waren. En dat zeg ik met alle respect voor de ondersteuning die we genieten van Mike, Barbara, Karen en Jim. Het was ook wel eens leuk om helemaal het eigen plan te trekken.

Quiz

De Niagara Falls wilde ik al eens aanschouwen sinds ik letterlijk een schooljongetje was. In de vijfde klas lagere school kon ik in de finale van een quiz onder leiding van good old Dick Passchier de beslissende vraag inkoppen omdat ik wist dat de Niagara Falls in Amerika liggen en natuurlijk niet in Afrika. Een logisch misverstand.

Onze leraar verklootte vervolgens onze kans op de 1e prijs omdat hij An die schöne blaue Donau net kende. Enfin, het heeft nog een leuk schoolreisje naar de Deltawerken opgeleverd. Nu dus een schoolreisje naar de Niagara Falls.

Ironie

Op weg vanuit Dunkirk kwamen we langs een aantal goedkope benzinestations en tabakswinkels.  Overal reclames van stoere indianen die naar ‘smoke shops’ verwezen. Mijn Amerikaanse vrienden legden uit dat dit een indianenreservaat is. En omdat die kennelijk niet onder het federale belastingregime vallen, kunnen de indianen goedkoop benzine en tabak aan de man brengen. Daarmee concurreren ze de overige lokale handel volledig weg. O driedubbele ironie!

Vrij snel kwamen we in de buitenwijken van Buffalo terecht. Ooit een van de grootste economische centra van de VS. En gelukkig gezegend met fietspaden, die ons vrij soepel door de verlaten havenwijken brachten. Prachtige oude industrie. Ik kon mijn voorliefde voor rafelranden van steden danig te goed doen.

Navigeren

Helemaal vlekkeloos ging het navigeren niet. Om een water over te steken moesten we door een wirwar van paden en straatjes. Daar hadden we geen zin in, dus met de fiets op de rug een stukje cyclocross om op het talud van de immense Peace Bridge te geraken. Van daar af een fenomenaal uitzicht op het centrum van Buffalo. Helaas geen vluchtstrook op een drukke weg, dus niet echt gelegenheid om foto’s te nemen.

Al bij al ging de navigatie soepeler dan gisteren bij onze Israëlische Belg Philippe. Op zijn net nieuw aangeschafte fiets -de oude kraakte teveel, dus dan koop je gewoon op een achternamiddag een nieuwe….- stuurde zijn Garmin hem na 5 kilometer van de route af. Philippe weigerde categorisch door de ploegleiding teruggebracht te worden naar de goede route. En uiteindelijk is hij met 2 mijl minder in Dunkirk aangekomen, dus zo slecht heeft ie het niet gedaan.

Rapids en Falls

Vanuit Buffalo langs fietspaden naar de Niagara Falls. Vanuit de verte konden we het opstuivende water al zien. En daarbij een aantal oude en nieuwe waterkracht centrales, ooit de motor van Buffalo’s economie, gecombineerd met de geografische ligging. Het water van de Niagara rivier ging steeds sneller stromen, totdat het in een wild kolkende watermassa veranderde. De ‘rapids’ vlak voor de eigenlijke waterval, die op zichzelf al erg indrukwekkend waren.

Daarna hebben we ons ondergedompeld in toeristisch Amerika, hoewel het gelukkig niet echt druk was en ons aan alle kanten vergaapt aan de Niagara Falls. Wat een pracht. De Canadese kant hebben we gelaten voor wat ie is, omdat mijn reisgenoten geen paspoort bij zich hadden. Daar schijnt het uitzicht nog mooier te zijn. Fijne reden om nog eens terug te komen.

[imagebrowser id=6]

Just a perfect day

De overige kilometers naar Batavia verliepen voorspoedig. Heerlijk geluncht met hot dogs en hamburgers. De vele fietskilometers maken dat we onze dieeteisen wat kunnen laten varen. In de noordelijke buitenwijken van Buffalo pikten we een kilometers lang vrijliggend fietspad op. Op een soort dijkje hetgeen volgens David betekende dat het een oude spoorlijn is geweest. Even waande ik me op een fietspad in de buitenwijken van een willekeurige Nederlandse provinciestad. Al werd er op sportvelden verdacht veel gehonkbald.

De dag afgeblust met bier en spare ribs in een lokaal steakhouse dat afgeladen vol zat met de inheemse bevolking van Batavia. Een steengoed restaurant dus. Prachtig einde van just a perfect day…………….