Gaul! Mont Ventoux Challenge dag 3

Mens – Mazan

Bedenk een stapelbed achtige constructie van houten planken en platen van 2 meter diep, ruim 2 meter breed en zo’n 1 meter 70 hoog. Zonder kruisverbanden. Dat wordt een beweeglijk geheel. Zeker als je in die constructie 4 herstellende fietsers legt te slapen die rusteloze benen hebben en gemiddeld 1,75 keer per nacht naar de WC moeten. Dat was een gezellig nachtje dus in Mens, maar uiteindelijk hebben we toch allemaal diep geslapen. Ondanks, of was het dankzij, de regen die de krekels verstomde.

Bij het opstaan is de regen gelukkig weg, een flauw zonnetje lacht ons zelfs tegemoet. We formeren weer 3 groepen voor de laatste etappe naar de voet van de Mont Ventoux. De langste etappe, maar ook met een stuk minder hoogtemeters dan we de voorgaande 2 dagen hebben gehad. Mijn reisgezelschap voor de dag bestaat uit Liane, Daan, Ello, Ewold (die wil een keer niet verdwalen), Jeroen F, Jeroen H, Mark K en Sander.

Start

Het lijf voelt wat brakkig. De kilometers en hoogtemeters, gecombineerd met een eenzijdig dieet van sportdrank en repen, beginnen in te werken op benen en spijsvertering. Verder de dagelijkse twijfels over de kleding. De weersvoorspellingen zijn niet onverdeeld gunstig, dus ik tooi me in beenstukken, armstukken en overschoenen. Mij krijgen ze niet.

De eerste kilometers doen we rustig aan, de eerste beklimming de Col de la Croix-Haute rijden we in gesloten peloton op. Gestaag neemt het Gaul treintje de 5% helling, een ‘loper’ zoals de Belgen zeggen. Na de col wacht ons een afdaling die tientallen kilometers lang vals plat omlaag gaat.

Peloton

Ewold bewaakt dat we als groep gesloten blijven rijden, de sterkere mensen voorop. Zo denderen we langs een wat drukke route national richting Provence. Het landschap verandert ook langzaam. De temperatuur loopt op en de regen blijft uit. Ik begin dus een soort stripshow op de fiets: armstukken uit, waarna ik me al fietsend insmeer met zonnebrand. Capriolen op 2 banden.

Na ruim 50 kilometer komen we een bakkertje tegen, wat we meteen van de hele voorraad zoete taartjes en water beroven. Gefourageerd beginnen we aan de beklimming van de Col St-Jean. En daar is het oorlog. Dat wil zeggen, voorin de groep proberen de mannen elkaar het leven en de benen zuur te maken. Ik pak met Liane en Sander mijn eigen tempo, en geniet ondertussen van het landschap. Prachtige begroeiing van struikgewas op witte stenen, typisch voor de Haute Provence. Op een gegeven moment kunnen we ook in de verte de besneeuwde Alpenreuzen zien liggen, met de Mont Viso als bekendste, die de grens met Italie markeren. Wederom gelukzaligheid op een fiets.

Mont Ventoux

Dan de afdaling, snel naar een dorpje, vervolgens over nieuw gitzwart asfalt dat heerlijk veel warmte afgeeft naar de bus die op ons wacht met de lunch. Die is erg welkom na ruim 100 kilometer. Ik ontdoe me definitief van alle overtollige kledingstukken. De groepen achter ons blijken een behoorlijke achterstand te hebben. Onze strategie van als gesloten groep rijden, werpt vruchten af. Die strategie hanteren we ook op de 3e en laatste col van de dag: Col de Macuègne die doorloopt in de Col de l’Homme Mort. Rustig kletsend rijden we als hechte groep omhoog.

En dan ineens zien we het doel van de reis opdoemen. De Mont Ventoux die ongenaakbaar op ons neerkijkt. Iedere bocht van de genadeloos lang vals plat doorlopende Col de l’Homme Mort geeft weer een nieuw uitzicht op de markante witte top met het weerstation. Dan volgt een mooie afdaling, waar de wind ons hard om de oren waait.

Gorges de la Nesque

We zoeven hard naar Sault, bekend van eerdere Mont Ventoux exploten, maar nu snellen we er doorheen op weg naar de Gorges de la Nesque. Maar niet nadat we eerst een kudde geiten en schapen in een lavendelveld hebben gefotografeerd. Mark K, die en de stal ruikt en grijze wolken ziet opkomen, maant ons terecht tot enige spoed.

Strak in gelid klimmen we naar de gorges. Dan een prachtig uitzicht over de kloof in het Provencaalse landschap, aan de horizon gedomineerd door de Reus van de Provence, de Ventoux. We genieten van het uitzicht en vervolgens van de heerlijke afdaling langs de wanden van de kloof. Jawel, wederom pure gelukzaligheid op twee wielen.

Zo vlak voor de finish proberen we de groep georganiseerd te houden, maar de afdaling en eindstreep lijken toch wat lichte koersneigingen in sommigen los te weken. Toch blijven we zo strak mogelijk samen als lang geel-zwart lint rijden. De laatste vals-plat-omlaag kilometers naar Mazan volgen, een kleine afslag naar de camping en we zijn er! Deel 1 van de Mont Ventoux Challenge zit erop! De tocht naar de Ventoux. In 3 dagen hebben we bijna 500 kilometers en 9000 hoogtemeters verstouwd! Trots.

 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *