RACE AROUND THE NETHERLANDS DAG 7: DE EINDSPRINT

Heerlijk heb ik door het noodweer in Limburg heen geslapen. Mijn ogen gaan om 03:00u open. Klaarwakker! Nou, dan maar de fiets op. Het is het bioritme. En misschien komt er ook iets van wedstrijdspanning op. Ik had besloten me zo min mogelijk met klassering bezig te houden in deze race rond Nederland. Maar met de finish in zicht wil ik dan toch kijken of ik met deze vroege start nog een plekje kan winnen.

Dat blijkt overigens niet het geval. Een paar mensen, waaronder fietsers als ‘Pogacar’, de Duitse dame en de man uit Oxford blijken het noodweer te hebben getrotseerd en hoewel ze langzamer fietsen dan ik, komen ze daarmee toch eerder binnen. Tegelijk speel ik haasje over bij een paar anderen.

Donker en regen

Maar eerst nog het laatste stuk naar Amerongen. Nog zo’n 170km. Er is iets mis als je dat als een korte rit beschouwt. Maar dat doe ik. Evenwel is het kop erbij houden, ik ben er pas als ik er ben. Motto van de dag: ‘the finish is at the finish line’. Wieleringewijden weten dan precies aan welk verhaal ik refereer.

Een blik op buienradar gisteravond voorspelde een ganse ochtend met regen. Dat is dan maar zo. Roermond is inderdaad nog nat als ik door de donkere straten rijd. Maar de echte regen houdt eigenlijk tamelijk snel op. Het is weer even spoorzoeken naar de route. Ik draai een vaag straatje in om 4:00u ’s ochtends waar een auto me tegemoet komt. Het blijkt niet het goede straatje. En wat doet die auto daar? Snel maar naar de goede route.

Sporen

Het is mede door de regenwolken echt donker nu. Af en toe, in een bos, gaat de koplamp op standje ‘fel’ om nog iets te zien. Daarbuiten is het eigenlijk verbazingwekkend hoeveel je ziet door strooilicht dat tegen de wolken weerkaatst. Soms zie ik ook een feloranje of felroze schijnsel in de verte. Dat kan dit keer niet de zonsopkomst zijn. Welke artificiële lichtbron het wel is? Dat kom ik niet te weten.

Ik draai langs Venlo en kom af en toe door een donkere bosweg die bezaaid is met bladeren en takken. Het is hier gisteravond echt tekeer gegaan en het weer heeft zijn sporen nagelaten. Oppassen nu, niet in de eindsprint van 170km uitglijden over een tak.

De wind staat in de rug. Met blarenpleisters en een ibuprofen is de zadelpijn alleszins dragelijk. Soepel rol ik door de Limburgse dorpjes en vervolgens door de Maasvallei tegen de Duitse grens. Ik zie wit-rode fietsbordjes die verraden dat ik toch echt even de Duitse grens ben overgestoken. Een check op de route: ik zit nog goed.

Domme actie

Intussen is het licht geworden. Het aantal auto’s neemt een beetje toe. Op een gegeven moment komt er een auto met redelijk hoge snelheid frontaal op me af omdat ie een andere auto inhaalt. Ik stop even met trappen en uiteindelijk heeft de inhalende automobilist net genoeg marge om me niet van de weg te beuken. Maar het is duidelijk een verkeerde dan wel asociale inschatting. In een reflex steek ik een zekere vinger op. ‘Mmmmm niet verstandig’ bedenk ik me meteen. In Amsterdam ben ik na zo’n actie wel eens achtervolgd door een taxichauffeur. Die kon ik met parcourskennis van me afschudden. Hier is dat onmogelijk. De automobilist heeft echter de haast die zijn inhaalactie al deed vermoeden en rijdt door.

Na voor mijn gevoel lang door mooi natuurgebied te hebben gereden, kom ik plaatsnamen als Gennep en Milsbeek tegen. Dan ben ik toch bijna bij Nijmegen. Ik kom bij Mook. Dit heb ik ooit gewandeld vanuit Nijmegen in een ander blarenproducerend evenement. Dan kan het echt niet meer ver zijn. Vanuit Mook mogen we de ‘Col de Bisselt’ op, getuige een bord langs de kant. Kunnen we verdorie een keer ophouden met iedere weg die omhoog loopt een ‘col’ te noemen! Een ‘col’ is een bergpas. Punt uit. Nee, ik wind me niet op, echt niet……. Ik moet wel glimlachen om de hoogteaanduiding: 8100cm.

Finale

Via Malden rijd ik Nijmegen binnen te midden van de forenzen. Bij een supermarkt hou ik een supersnelle stop. Het frikadelbroodje -echt waar- eet ik al rijdend op. De herstelchocomel drink ik eveneens al rijdend. Het stuk westwaarts over de Waaldijk vreesde ik van tevoren. De wind staat zuidwest en je hebt hier geen beschutting. Ik ga dus weer in standje ligstuur en merk dat het allemaal wel meevalt.

Bij de Tacitusbrug verruil ik de zuidoever voor de noordoever van de Waal. Dan weer westwaarts met de kop in de wind. Soms draait de dijk iets van de wind af, soms weer er vol in. Maar het is allemaal wel te doen. Ik haal een bijzonder transport in: twee vrachtwagens die vakantiewoningen over de dijk manoeuvreren. Het verlangen naar de bocht noordwaarts groeit, want dan zijn we er echt bijna. Bij Ochten dan inderdaad die bocht. Nu is het wind af naar Rhenen en dan ben ik bijna in Amerongen! Dit gaat lukken! Opletten nu, het niet verprutsen met een stom ongeluk.

Vlak voor de brug bij Rhenen haal ik een Duits duo in. Ze staan aan de kant iets met de fiets te doen. Het blijken de koplopers bij de duo-deelnemers aan de Race Around The Netherlands. Ik had ze op dag één al gezien. Een grote kerel en een kleine dame, beide redelijk op leeftijd. En zij was toen al in het Duits monosyllabische kreten aan het uitslaan tegen hem. Ik hoop dat ze het toch een beetje gezellig hebben gehad. Ze bleken te hebben doorgereden in het noodweer van gisteravond. Maar vervolgens meerdere lekke banden te hebben gehad. Terwijl ik in mijn hotelbed lag. Wat is dan de goede keuze, vraag je je af?

Finish

Dan Amerongen! Ik ben er. Vlak voor de finish gaat het dan toch bijna mis. Ik kijk even op mijn Garmin en op dat moment stopt een auto vlak voor me om iemand van rechts voorrang te geven. Vaak werken reflexen in dat soort situaties. Ik kijk tijdig op en kan keurig remmen. Dan de bocht naar links het plein bij de Proloog op. Hoe vaak heb ik dat al niet gedaan. Maar nu is het de finish van de Race Around The Netherlands! Clubgenoot en Proloog eigenaar Berry staat klaar met de camera, naast hem clubgenoot Kasper. Raceorganisator Michael is er ook. De foto’s en dan lekker naar binnen voor koffie en de onvolprezen walnoten caramel koek van De Proloog. I did it!

Ik zit bij te komen als de deur opengaat en Mariëlle Croon, directeur van de MLDS binnenkomt. Hoe gaaf! Ik zit nog wel in mijn gekke paralleluniversum van ultrafietsen. Samen gaan we op de foto en ze geeft nog een slinger via social media aan mijn fondswervende actie voor coeliakie-onderzoek. Ook die doelstelling (€5000) wordt daardoor gehaald. Doneren mag overigens nog steeds 😀.

Al bij al ben ik 50e van de ca. 180 deelnemers van wie er 55 om wat voor reden dan ook de tocht hebben gestaakt. Ik ben daar behoorlijk trots op. Van te voren wist ik echt niet of ik dit kon. Maar ik kan het! En alle doelstellingen gehaald: uitrijden, binnen 7 dagen en € 5000 werven voor coeliakieonderzoek.

Epiloog

Het lichaam is aan het herstellen. Conditioneel valt deze inspanning paradoxaal genoeg mee. Het is vooral heeeeeeel lang niet al te hard fietsen. Maar dat geeft wel allerlei klachten en pijntjes aan met name de contactpunten met de fiets: voeten, achterwerk, handen. De dagafstanden die ik heb gefietst kan ik zelf ook nauwelijks geloven. Maar je maakt een soort transformatie door naar een wezen dat alleen bezig is met fietsen, eten, slapen. Met ook niets anders aan het hoofd. En dan worden die afstanden ineens normaal. Ook bouw je een enorme tolerantie voor ongemak op. Regen? Normaal zou ik er niet in gaan trainen, maar onderweg in de RATN merk ik het nauwelijks.

Doe ik dit nog een keer? De RATN niet denk ik. De wegen in Nederland ken ik nu wel. Nog een keer zou alleen interessant worden als ik het écht als wedstrijd aanvang, maar die stress en vooral slaapgebrek wil ik mezelf niet aandoen. Maar op een fiets met een paar tasjes een lange tocht maken? Dat zie ik mezelf nog wel eens doen ja. De RATN heeft me verder ook wel zo gegrepen dat ik mezelf ook nog wel als dotwatcher aan de kant zie staan.

Dank iedereen voor alle morele support, bemoedigende woorden én donaties aan mijn actie voor coeliakie-onderzoek! Het was een genoegen om alleen -en toch mét jullie- onderweg te zijn.