Dag 31: Amsterdamned

Bij aankomst in Amsterdam (New York) heb ik meteen Eberhard van der Laan gebeld. We, de heldhaftige, vastberaden en barmhartige bewoners van ’s lands hoofdstad moeten acuut een diplomatieke rel ontketenen. Want het plaatsje waar ik nu terecht gekomen ben, zou de edele naam ‘Amsterdam’ nimmer mogen voeren.

Het stadje, dat ooit een levendig geheel moet zijn geweest in de tijden van bloeiende tapijten, textiel en knopenindustrie is nu een spookdorp. In het centrum is geen levende ziel te zien, de gebouwen zijn verlaten, qua maaltijdopties is er zegge één afhaalpizzeria, de lokale bar is gesloten en het motel (God weet waarom dat hier staat) is aan een danige opknapbeurt toe.

Het enige vermeldenswaardige aan Amsterdam NY is dat Kirk Douglas er is geboren.

Mohawk

De rit naar Amsterdam was gelukkig prachtig. Een groot deel van de dag hebben we het dal van de Mohawk rivier gevolgd. Gelukkig -voor mij- was het parcours niet helemaal vlak, maar zijn we ook een paar semi-serieuze heuvels tegengekomen. Ik had wel zin in een beetje klimmen. En dalen natuurlijk.

Qua weer zwijnden we ook weer eens. Amerika is natuurlijk in de ban van de verschrikkelijke tornado die Oklahoma getroffen heeft. Op het lokale nieuws bleek een enorm onweer Liverpool, waar wij verbleven, te hebben aangedaan, met enkele ontwortelde bomen als gevolgd. Ik ben er straal doorheen geslapen en het enige dat wij er van hebben gewerkt is een nat wegdek in de ochtend.

Ten noorden en zuiden van ons buien, maar wij fietsten daar precies tussendoor.

Verwend

Ondertussen was ik enigszins chagrijnig opgestaan. Ik schreef al over de gemaksgeoriënteerde Amerikaanse samenleving en ik ben daar inmiddels danig door verwend.

Dus ik trok het niet dat er te weinig stopcontacten in de slaapkamer waren om onze overvloedig aanwezige elektrische apparaten in op te laden. Ik trok het evenmin dat er geen wasmachine in het hotel was en ik dus een handwas moest doen die in de ochtend nog niet droog was en ik dus mijn toevlucht tot een strijkbout moest nemen. Ik trok het niet dat het beslagschenkapparaat bij het wafelijzer het niet deed. Kortom, ik trok het niet dat we in een van de smoezeligste hotels van de reis verbleven.

Eenmaal op de fiets verdween dat chagrijn gelukkig.

Bad tyre day en ander klein fietsersleed

Hoewel. We hadden niet onze meest gelukkige dag van de rit. Regen vergroot de kans op lekke banden. Alle rotzooi wordt op de weg gespoeld en blijft makkelijker aan je banden plakken. En ja hoor, na een paar kilometer had David prijs. Even later was ik de gelukkige. Een stuk blauw glas was de schuldige en ik wist gelukkig op tijd ook nog een stuk metaal uit m’n buitenband te vissen. Vlak voor de lunch had David weer prijs, waarbij hij ook nog eens een lekke en een goede band door elkaar haalde met als gevolg dat hij 2 CO2 cartridges verspeelde in een poging een lekke band op te pompen.

Na de lunch verloor Tom een dop van een bidon -die we na een gezamenlijke speuractie terug wisten te vinden- terwijl ik met m’n Garmin aan het rotzooien was. Die weigerde ineens hartslag en cadans aan te geven; en dat zijn nu net de 2 getallen waarin ik het meest geïnteresseerd ben. Een herstart verhielp het euvel.

Daarna was het een warme, maar fijne rit naar Amsterdam, NY. Geef mij maar Amsterdam, Noord-Holland.