Dag 16: rollers

De dag begon onder een grijze lucht, op landweggetjes waarvan het wegdek aan een opknapbeurt toe was, in een glooiend boerenlandschap. Kortom, ik kreeg weer spontane associaties met België. Dat kan ook komen omdat Philippe, de Israëlische diamantair geboren en opgegroeid in Antwerpen, die ochtend mededeelde dat hij zijn telefoon met z’n kleren had meegewassen. En ik probeerde nog zo geen Belgenmoppen te vertellen……. Overigens werd de associatie met België versterkt door een naambordje ‘Rogge’. Maar  vervolgens kwam letterlijk de General Lee langsrijden: de oranje auto met een grote blauwe ’01’ van de Dukes of Hazzard! Ik wist weer meteen in welk land is was.

Abilene paradox

Rollers in Kansas

Bij het vertrek uit Abilene vormde zich snel een tamelijk grote groep van een renner of 10, die het tempo er flink ingooiden. Daarbij hebben we spontaan de ‘Abilene-paradox‘ aangetoond (met dank aan mijn jaargenoot Norbert voor de heads up), al moet gezegd worden dat die vernoemd is naar Abilene in Texas en niet Kansas.

Enfin: iedere man die op kop kwam, schroefde het tempo net een beetje op. Ik hoorde aan het zuchten en zag aan de lichaamstaal om me heen dat velen moeite kregen met het moordende tempo. Bij mijn beurt op kop liet ik het tempo drastisch zakken, legde m’n handen ontspannen op het stuur en peddelde in een normaal ritme lekker verder.

Dankbetuigingen waren mijn deel. Iedereen hielp mee het tempo opvoeren, maar niemand wilde dat. “Thanks for setting a more reasonable pace”, kreeg ik te horen. Ik antwoordde met de zin die inmiddels de running gag van de reis aan het worden is: “That’s what she said……”

White City

White City

Roger reed lek en de groepssolidariteit deed Tom, David en mij stoppen om hem op te wachten. De rest van de groep reed door. Voor de SAG hadden we die overigens weer ingehaald. De SAG was in een vlek met de naam ‘White City’. Ik hoop dat dit vernoemd was naar de rijkste boer in de omgeving of dat het een ander toponiem was. In ieder geval geen raciale aanduiding……

Dan voegde zich bij ons groepje. Gelukkig had hij ons als diabeet verteld wat we moesten doen bij een hypoglykemie. Ik zal zijn letterlijke Amerikaanse woorden voor de tere zieltjes niet herhalen, maar het had iets te maken met een tube honing en rectaal inbrengen. Goedgelovige zieltjes die hij eerder met dit verhaal misleid had, zijn nog steeds in paniek. Wij hoopten slechts op een hypo….

Rollers

Noordoost Kansas

Het landschap veranderde langzaam in een meer geaccidenteerd terrein met grasbegroeide heuvels. Prachtige vergezichten in een inmiddels heerlijk zonnetje. De weg slingerde zich er doorheen. We kregen zowaar bochten te verwerken! Geen meter was vlak, continu op en af over de ‘rollers’. Het regelmatig staand fietsen was wel zo fijn voor het achterwerk, dat overigens door een intensieve behandeling met Babies Butt Paste (echt waar) danig hersteld is. Da’s overigens leuk in een supermarkt. “Waar zoekt u naar?”…. “Eeeeeh, babyspullen?”

Een roodstaartvalk vloog voorbij. Althans, de vogel werd als zodanig geidentificeerd door David, die zich naast meteoroloog nu ook tot de groepsornitoloog ontpopte. “Als je in een controletoren op een vliegveld zit, kun je veel vogels kijken.”

Enige nadeeltje van de dag waren tegemoetkomende veewagens. Die iedere keer een flinke hoop turbulentie in ons gezicht smeten. En in die turbulentie fijne fragmentjes van hetgeen vee in zo’n wagen loslaat. Fijn en smakelijk was het in ieder geval niet.

Hulp

Hulp bij pech

Roger reed voor de 2e keer lek. Hij bleek een kapotte buitenband te hebben. Op het moment dat hij belde, dook het busje op om hem van een nieuwe buitenband te voorzien. Dat is niet de 1e keer dat zoiets gebeurt. De begeleiding blijkt tot nu toe een bijzonder talent te hebben om tussen de verspreide fietsers op het juiste moment op de juiste plaats te zijn.

Ondertussen zat ik te genieten op de fiets. Californië, New Mexico en Arizona waren prachtig met hun surrealistische landschappen; maar daarmee ook onherbergzaam en de hitte vergde veel fysieke en mentale energie. Al had ik de woestijn geenszins willen missen, in dit terrein en weer voelde ik me meer thuis. Als een vis in het water.

Ervaringen

Zo rolden we naar Topeka. Op het laatst hebben we het tempo nog even flink opgevoerd omdat Richard en George voor ons opdoken. Als wolven achter een prooi aan. De prooi rook echter de naderende wolven, dus zette het op een lopen…..

Bij het eten mooie gesprekken gehad met Jim, de nestor van de groep: 64. Als je het indrukwekkend vindt dat hij dan zo’n tocht aanvaardt -en dat is het ook-: hij heeft onlangs de Apalachian Trail gelopen. 3500 kilometer door de wildernis, overnachtend in een tent. En zelf het eten voor 7-10 dagen meesjouwen. Daar heeft hij 4,5 maand over gedaan. Zijn volgende project is de Kilimanjaro en hij wil ook nog de Mississippi af kanoën. Indrukwekkend en een beetje gek. “I want my obituary to be long.”

Eric, onze literatuurprofessor, verwoordde het prachtig: “it is better to buy experiences than things.”

I agree, I totally agree…………