Miss Syria

Ik staar in de ogen van een Syrisch meisje. Metershoge ogen, want haar beeld wordt geprojecteerd op een high-tech videowand die de volle breedte en hoogte van de Arena beslaat. U2 heeft me net overdonderd met een epische uitvoering van de Joshua Tree, een van de beste albums ooit gemaakt.

Tussen tienduizenden mensen voel ik me alleen. Alleen met dat meisje. Omaima heet ze. Vijftien jaar oud. Met een droom. Ze wil advocaat worden. Om te strijden voor het recht, het recht van mensen.

Onder de klanken van Miss Sarajevo -omgedoopt tot Miss Syria- worden we meegenomen door het vluchtelingenkamp in Libanon waar Omaima droomt, woont en leeft. Een eindeloze aaneenschakeling van golfplaat, containers en staketsels in de woestijn. Mannen fietsen en jongetjes voetballen. De bewoners van het kamp doen hun best om het leven zo normaal mogelijk te laten lijken.

Omaima filmt spelende kinderen met een smartphone. Welvaart genoeg dus, in dat kamp. Is een gedachte die me overvalt. En meteen het besef dat een smartphone geen welvaart is.

Werkelijke welvaart is de vrijheid hebben om je dromen na te kunnen jagen. Om te worden wie je wil zijn, niet begrensd door een hek in een woestijn en een horizon zonder perspectief. Om in Omaimas geval advocaat te worden.

Ja ik word nu net zo prekerig als Bono gedurende de rest van het concert. Maar ik realiseer me weer ten volle dat dit is waar ik voor fiets met mijn club Gaul! Met 300 betrokken wielrenners die Omaima en de jongetjes die ze filmt de gelegenheid te geven hun dromen na te jagen. Dank zij het prachtwerk van War Child. Alleen met Omaima, starend in haar ogen temidden van een kolkende Arena, weet ik weer waarom ik dat doe.

En blijf doen. Want wij hebben die vrijheid.