Separated In

Vrijdagavond Marillion Weekend 2015. Ik zwem in de live uitvoering van Anoraknophobia. Niet per se mijn favoriete Marillion album, maar als het zo over je heen dendert, is het toch weer verrassend mooi.

We genieten met 3000 hardcore fans van letterlijk over de hele wereld van het vijfde Marillion weekend in Port Zelande. De familie is weer bijeen in de tent op de Brouwersdam, de vibe is andermaal top.

Dan een moment dat voor mij bijzonder typeert wat Marillion tot Marillion maakt. De band zet Separated Out in. Een nummer over ‘freaks’. Afwijkenden die we letterlijk als bezienswaardigheden buiten onze maatschappij hebben gezet. Separated Out dus.

“Am I enough of a freak
To be worth paying to see
Enough of a freak
To be worth paying to see”

Voor ons staat een man de hele avond al in z’n eentje te genieten van de muziek. Tamelijk stilletjes. Bril, kalend, een stevige buik. Ik gok een Brit. Op de klanken van Separated Out, een up-tempo tamelijk stevig nummer, vliegt ie ineens uit z’n bol.

Photo by Alison Toon

Het T-shirt gaat uit, de indrukwekkende buik danst mee op het ritme van de muziek, het shirt zwaait als een trofee boven z’n hoofd. Duidelijk is dit het nummer waarop hij al de hele avond wacht. Naar de reden kunnen we alleen maar gissen. De meest interessante en ontroerende verklaringen flitsen door m’n hoofd.

“My heads full of water
Tears I never cried
Could you hold me under the shower
In the cold outside”

Hij blijft volledig uit z’n dak gaan. En de omstanders, voor zover ze zelf niet bezig zijn op te gaan in de muziek, kijken glimlachend toe. Geen gespot om ‘raar’ gedrag, geen hoongelach om een ontblote torso die bepaald niet tot het hedendaagse schoonheidsideaal hoort.

“Can you kiss my face
Let me know it’s there
Can you give it shape
Can you kinda care”

We zijn hier met de Marillion familie, dus iedereen accepteert elkaar precies zoals ie is. Zoals we eigenlijk altijd en overal zouden moeten doen.

Separated In.
Happy to be a Marillionaire