RACE AROUND THE NETHERLANDS DAG 4: DOOR MIJN ACHTERTUIN

Ik rijd voor de 132e keer sinds ik mijn fietsritten met een GPS registreer (c.a. 2009) de Schellingwouderbrug op. Maar dat had ik nog niet om 5:15u in de ochtend gedaan. In dit voor mij overbekende gebied is het juist een beetje spoorzoeken. Enerzijds door de routekeuzes van de organisatie die ik net anders gemaakt zou hebben. Anderzijds door wat werkzaamheden en bijbehorende omleidingen.

Paard van Marken

Ik kom dus maar langzaam in de flow, maar voorbij de omleidingen toch gezwind noordwaarts, een licht briesje in de rug. Verderop zie ik lange linten koplampen op de provinciale weg als mierenkolonnes naar het nest bewegen. Het nest is in dit geval Amsterdam, of toch tenminste de A10 om zich verder te bewegen.

Ik rijd door het altijd schilderachtige Zuiderwoude naar de Markermeerdijk. De Gouwzee, hoe vaak heb ik die al niet gezien vanaf een fiets. Toch zie ik iets dat ik nog niet eerder heb gezien: het ritmische schijnsel van het Paard van Marken. Ik was hier nog niet eerder op een tijdstip dat de vuurtoren in werking was.

Supporter

Bij Hoorn zie ik bij het opdraaien van de Schellinkhouterdijk een bekende gestalte. Studiegenoot en fietsfanaat Norbert! Speciaal vroeg opgestaan om mij en andere RATN deelnemers voor het werk nog even aan te moedigen. Wat intens mooi. Op de Zuiderdijk richting Enkhuizen valt de wind me mee. We draaien oostwaarts en de wind staat zuidoost, dus behoorlijk tegen. Maar er is goed doorheen te zoeven.

Zo naar Enkhuizen, dan over de Omringdijk naar Medemblik. Allemaal heel bekend. Bij Medemblik duiken we de Wieringermeer in naar Den Helder. Hier en daar haal ik een andere RATN deelnemer in. Ik merk dat in het begin van de week de meeste groeten nog kort zijn. In de loop van de week worden er meer woorden uitgewisseld bij het elkaar passeren. In Den Helder pauzeer ik bij een benzinestation aan de route. De supermarkten vragen te veel omrijden.

De beheerder is zo aardig een stoel voor me neer te zetten. De kassière vraagt of er iets gaande is, omdat er meer fietsers langs zijn gekomen die ochtend. Ik vraag of ze meer van die mafkezen zoals ik bedoelt. Ze nuanceert dat door aan te geven dat niet alle fietsers mafkezen zijn. Als ik aangeef dat we in zo kort mogelijke tijd Nederland rond proberen te fietsen met in mijn geval etappes van zo’n 300km per dag, geeft ze me toch snel gelijk.

Kust

Als ik bij de veerhaven van Den Helder fiets, wordt uit een auto mijn naam vergezeld van een aanmoediging geroepen. Ik ken die mensen echter niet. Ben ik nu al aan het hallucineren? Waarschijnlijk zijn het supporters van iemand anders, die op de site zagen dat ik er ook aan kwam. We mogen weer even buitendijks. Dit asfalt is een stuk beter te pruimen dan bij Harlingen. Bovendien hebben we meer wind mee en een pracht uitzicht op het Marsdiep en Texel. Dag Lange Jaap! Dan de duinen in richting Callantsoog. Dat gaat van op en af en het is onmogelijk een ritme te vinden, maar mentaal is de afwisseling zeer welkom.

Dan het onvermijdelijke stuk met veel minder beschutting tussen Petten en Camperduin. Waarbij ik ook nog eens bovenlangs de zeewering rijd, dus vol in de zuidoostenwind. Het valt me alleszins mee. Zo rijden we mijn geliefde duingebied binnen, waarbij ik uit een verkenning weet dat je de afzetting wegens een ondergelopen fietspad beter maar kunt respecteren. Ik weet ook hoe je om moet rijden en dat daar ook een diepe plas volgt, waar je via een zandpad prima omheen kunt fietsen. Dat doe ik dan ook fluks, hetgeen me op verbaasde blikken komt te staan.

Wijk

Bergen aan Zee, voor mij een geliefde koffiestop plek, komt te vroeg om dat nu ook te doen. Lekker doorstiefelen, langs nog een plas, door Egmond aan de Hoef en dan de PWN duinen in. Geliefd en overbekend gebied. Nu slaat de irritatie toch een beetje bij me toe, door de kilometerslange klinkerstrook, waar ik door de tegenwind ook moeilijk soepel overheen kan zweven. Dan toch de verlossing bij Wijk aan Zee. Waar ik een supermarkt weet precies aan het einde van het fietspad door de duinen. Meer lycra-aliens zijn deze aan het bezoeken en kletsend verorberen we onze buit.

Naar Beverwijk, dan naar de zeesluizen bij IJmuiden waar ik iedere bocht ken, dus ik laveer er soepel langs. Dan doemt het Kopje van Bloemendaal op. Voor de 130e keer sinds de GPS registratie. Voeg daar tientallen malen voor die tijd aan toe. Maar nog niet eerder deed ik het na 200km en met bepakking. Het wordt dan ook mijn langzaamste tijd. Dat deert me niet. Door naar Bloemendaal aan zee, windje in de rug langs de Zeeweg. Op de boulevard ontwaar ik in een flits een andere studiegenoot Bart die me komt supporteren en fotograferen. Hoe leuk en aardig! Ik stop kort en dan weer door, op naar mijn favoriete Langevelderslag tussen Zandvoort en Noordwijk.

Pijn

Ik geniet van de duinen, het klimmen en dalen. Dan over een grindpad richting Noordwijk. Ik begin last te krijgen van mijn rechtervoet. Sowieso doen alle contactpunten met de fiets: handen, achterste en voeten min of meer een beetje pijn. Maar in m’n rechtervoet is het echt branderig. Er is daar toch geen blessure aan het ontstaan?

Bij Katwijk staat collega Marlyne met haar gezin om me aan te moedigen. Weer hartverwarmend en goed voor het moraal. Iets verderop aan de boulevard van Katwijk strijk ik neer op een terras om mijn plan voor de avond te trekken. Er is regen op komst, best veel volgens buienradar. Ik besluit mijn tocht voort te zetten tot Monster, tussen Den Haag en Hoek van Holland. Ondertussen herschik ik ook mijn sokken en schoenen, waardoor het branderige gevoel rechts gelukkig weer verdwijnt.

Magic jacket

Ik bind m’n regenjack alvast op mijn tas, zodat ik het snel kan pakken. Dat jack heb ik ooit mijn lief cadeau gedaan. Nu mag ik lenen. Dat cadeau was overigens niet met deze voorbedachte rade. Het is een prijzig maar echt goed regenjack dat behoorlijk waterdicht is en toch ademt. Het heeft bij ons thuis dan ook de bijnaam ‘magic jacket’.

Het doet die bijnaam eer aan, want in de duinen bij Wassenaar begint het weliswaar te regenen, maar lang niet in de mate waarin Buienradar het had voorspeld. Blij dat de app er ook eens in die richting naast zit.

Hotel-logistiek

Ik slinger langs het Kurhuis, de haven van Scheveningen naar Kijkduin en dan naar het hotel in Monster. De jongedame achter de receptie heeft geen weet van hoe het werkt met last minute reserveringen. Ze wordt door een collega telefonisch geïnstrueerd maar dat duurt best lang. Ondertussen werk ik geduldig op mijn telefoon de administratie bij.

Dan volgt de hotel-logistiek: tas omkeren. De lampen, fietscomputer en telefoon aan de lader. Eten, dat doe ik na een paar dagen gewoon op mijn kamer met maaltijdsalades uit de supermarkt, dan hoef ik me na het douchen niet eens meer aan te kleden. Douchen en gelijktijdig de was. Ik heb namelijk maar 2 fietsbroeken en 1 fietshirt bij me. En dan drogen, want in een nacht is het spul niet droog. Dat is te regelen door de natte kleren in een handdoek te rollen en er dan overheen te lopen. De handdoek neemt dan het vocht op en de kleren zijn dusdanig dat ze na een nacht uithangen echt wel droog zijn.

Vervolgens het schema voor morgen bekijken en bedenken waar ik ongeveer uit wil komen. Een blik op social media en dan oogjes toe!