Alpe du Sept et Huit

Floris van Overveld op de AlpeBewust laat ik mijn oorspronkelijke schema van om de 2 uur starten zoveel mogelijk vieren om de laatste beklimmingen enige verkoeling te hebben. Voor nummer 7 start ik om 17:20u. Uit de rapportages later blijkt echter om 17:00u de hoogste temperatuur te zijn gemeten in Le Bourg d’Oisans: 25 graden Celsius.

Dat klinkt niet eens zo warm. Maar je herinnert je vast nog van school dat dit de temperatuur is op 1,5 meter hoogte, uit de wind, in de schaduw. Ik kan je vertellen dat het uit de wind, maar in de zon op een zuidhelling anders voelt. Nu eens een hogere gevoelstemperatuur. Het enige waar ik aan denk is waar het knopje ‘uit’ van de zon zit.

Het goede nieuws is dat de zon weer wat zakt en er ook weer meer schaduw is op de berg. Het eerste stuk kom ik door, maar alle energiedrank, dorstlesser, cola, noten, repen, croissants en bananen vormen een misselijkmakend mengsel in mijn maag. En daarmee voel ik me ook slap.

Remedie

Uit de editie 2007 weet ik nog dat daar een uitstekend medicijn voor is. Domperidon, dat onderdrukt de misselijkheid en stimuleert je maag om het voedsel de goede kant op te verwerken. Eerst denk ik eraan om dat boven te halen, maar gaandeweg dringt het inzicht door dat het beter is om bij een van de medische posten onderweg langs te gaan. Hoe eerder het spul, hoe eerder van de misselijkheid af, en des te eerder kan ik op krachten komen voor nummer 8.

Medische post in de nog koele ochtendBij de medische post in bocht 7 stuur ik naar de kant en vraag om het medicijn. Normaal is het niet tactisch artsen direct te vragen dat je dat en dat medicijn wil hebben, maar daar denk ik even niet meer over na. Het is niet meteen voorradig dus ik moet even wachten. In een schaduwrijke legertent ga ik even op een stoel zitten. Lichte duizeligheid en rillerigheid maken zich van mij meester. Waar ben ik mee bezig? Is dit wel o.k? Zal ik niet gewoon stoppen na nummer 7?

Benjo Agterhorst, geestelijk vader van het onzalige idee om 6 keer de Alpe op te fietsen en bedenker van de naam Alpe d’HuZes zit ook bij de tent. Ook bij hem is het licht uit. We praten wat en schenken elkaar moed. Mijn domperidonnetje komt en ik stap maar weer op de fiets.

Het spul lijkt snel opgenomen in mijn bloed, want ik voel me meteen weer o.k. De laatste kilometers naar Alpe d’Huez heb ik weer power en ik kom ze snel en goed door. Dansend in een ritme kan ik de berg weer goed aan. Dat geeft moed voor nummer 8! Ik ben weer terug.

Joop

In de afdaling kom ik achter de Zeeman bus te hangen die het Ormit team vervoert. Even wachten maar. Er zat al een fietser achter de bus die nu rechts van mij rijdt. Ik kijk opzij en zie Nederlands beste wielrenner ooit. Joop. Die op deze berg ooit 2 maal zegevierde in de Tour de France. Op een overzichtelijk recht stuk sprint ik de bus voorbij. Joop in mijn wiel. Wacht even, hier moet ik even over nadenken. ‘Joop Zoetemelk in mijn wiel…….’ Wauw.

Ik daal lekker door met Joop achter me aan. De aanmoedigingen zijn niet van de lucht. Voor Zoetemelk dan toch. “Jopie!” klinkt het geregeld. Dan ineens een bekende van mij: “Floris!” Glimlach. Samen dalen we af, duimen omhoog en dan psychisch en fysiek klaarmaken voor de laatste beklimming.

Alpe du Huit

Beneden laat ik de tijd lekker voortschrijden. Laat de zon maar een beetje zakken vooraleer met nummer 8 aan te vangen. Weer wat cup-a-soup en eten naar binnen. Mouwstukjes aan, het wordt wat kouder, muziek op en we gaan weer. Afscheid nemen van de berg.

In iedere bocht bedank ik de vlaggenisten voor hun support. In iedere bocht zeg ik gedag tegen weer een stukje Alpe d’Huez. Het helse stuk tot La Garde is afgekoeld tot vagevuur temperatuur en daar kan ik als oude Katholiek wel mee om. Een stuk aangenamer nu. Ook de benen voelen goed.

In het middenstuk tussen bochten 16 en 7 vloeien de krachten wel langzaam weg. Ik kan goed doorgaan en twijfel niet aan de goede afloop, maar power zit er niet meer in. Dan het stuk na bocht 5, waar de wind over de helling komt denderen. Daar is het ineens een koude bedoening. De tussendoor opgestroopte mouwstukken dan maar weer aan. Het eindeloze stuk naar bocht 3 tegen de wind in.

Happiness is the Road

Na bocht 3 het relatieve genieten. Relatief omdat de krachten weg zijn, genieten omdat het weer gaat lukken, 8 keer Alpe. Genieten omdat het weer een unieke dag was. Life changing zoals ze dat tegenwoordig zeggen. Genieten omdat ik hiermee een hoger doel dien.

Op mijn i-pod schakel ik naar Marillion: Happiness is the Road. De essentie van vandaag. In meerdere opzichten. Nu beschouw ik even de road als happiness. En knoop een van de zinnen uit de songtekst in mijn hoofd: “You are not your pain.” Met 7,9 keer Alpe d’Huez in de benen op zo’n gruwelijk warme dag wordt zo’n wijsheid toch best lastig om te doorvoelen, kan ik je vertellen. Maar het is waar: ik ben niet mijn pijn. Zeker niet omdat deze pijn 100% zelfverkozen is. Ik ga voor de road, de Happiness!

Bocht 1

Voor de laatste keer bocht 1 door. Ik ga het echt doen! Ik ga het echt halen! Op het laatste stuk dans ik nog wat kanjers voorbij die ook voor de zoveelste keer omhoog gaan. Dan het begin van het dorp en het uitzinnige publiek. Thomas Zijlma staat er, we geven elkaar een high five. De toejuichingen tillen me op.

Dan de laatste min of meer vlakke tientallen meters naar de finish. Mijn handen gaan omhoog, aanmoedigingen van iedereen, high fives met collega’s, totale gelukzaligheid op een fiets. Het is weer volbracht.

Dan maar weer even Marillion:

Look around you
Feel your soul inside you
Look inside you
Feel the life course through you
The life that’s giving In every thing that’s living
The plants and the trees
The birds and the bees
And apes like you and me

HAPPINESS IS THE ROAD

 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *