Alpe du Vier tot en met Zes

Op de een of andere manier is beklimming van 4 van Alpe d’HuZes altijd zwaar. Ik weet niet hoe dat komt. Is het een mentale kwestie? Nog niet op de helft van een doelstelling van 8? Of is het fysiek. Dat het lichaam zegt: ‘Yo, 3x Alpe d’Huez opfietsen is genoeg! We gaan toch niet door he?’

Daar komt nu, op 4 juni 2009, een factor bij. De zon. Het is 10:22u. Ruim voor mijn geplande starttijd van 11:00u. Stiekem begon de vorige beklimmingen de gedachte aan een 9e post te vatten. Een gedachte die ik weg probeerde te drukken, maar het ging zo soepel! Welnu, de 4e beklimming en later verdwijnt die gedachte als sneeuw voor de inmiddels brandende zon.

“Pain is inevitable, suffering is optional”

Mijn hele fysieke systeem moet wennen aan de doorgaande inspanning en nu ook de warmte. De energiedrank en dorstlesser die ik noodzakelijkerwijs naar binnen werk –hongerklop en uitdroging liggen immers op de loer- komen m’n neusgaten uit. Mijn maag klotst ondersteboven in mijn buikholte. Mijn benen zijn slap.

Op de berg wordt het steeds gezelliger met vrolijk uitgedoste toeschouwers. Maar ik verkeer even, i-pod op mijn hoofd, in een soort microkosmos van slapte en misselijkheid. Ik moet denken aan een prachtige sportuitspraak die ik laatst las: “pain is inevitable, suffering is optional.”

Maar als je lichaam overhoop ligt, wordt het voor de geest steeds lastiger om lijden louter als een optie te zien. Toch maal ik door; met mijn benen dan toch. Dit is immers geen dag voor zelfmedelijden. Wat is mijn zelfverkozen ellende nu vergeleken met de fysieke en mentale dalen die kankerpatiënten doormoeten? Ik worstel en kom boven. Op de Alpe.

Over de helft

Boven kom ik even bij, al gebaar ik naar collega’s dat het nekkie er even af is. Gelukkig weet ik dat iedere beklimming een nieuw begin is. Het kan zomaar weer beter gaan. De afdaling is heerlijk verkoelend. Beneden bij de gite op de camping neem ik even uitgebreid rust. Ik lig toch zo ruim voor op schema dat dit uitstekend kan.

Het is letterlijk tijd voor een cup-a-soup moment. Even het zout aanvullen. Dat doet me goed. Ondertussen SMS contact met mijn liefste pelgrim die langs de Spaanse kust in de regen loopt. Het is niet eerlijk verdeeld.

De 5e beklimming ga ik met hernieuwde moed en kracht aan. Na het eerste steile deel bel ik Boukje. Vorig jaar deed zij nog voor iedere chemo die ze had ondergaan een beklimming van de Alpe. Zes in totaal! Nu heerlijk op vakantie in Griekenland, maar ik neem haar weer even mee de berg op.

Peter KapiteinDan zie ik rugnummer 1. Peter Kapitein. Ambassadeur en boegbeeld van Alpe d’HuZes. Van de 3 jaar dat ik nu aan Alpe d’HuZes meedoe is dit de eerste keer dat hij ‘normaal’ zes keer meefietst. In 2007 longontsteking, in 2008 middenin zware behandelingen. Ik vertel hem hoe blij ik ben dat ik nu gewoon zij aan zij met hem omhoog mag fietsen. We kletsen wat en dan pak ik weer mijn eigen tempo, dat bergop iets sneller is.

Alpe d’HuZES

Weer eenmaal beneden consulteer ik een arts. Door de warmte heb ik moeite met mijn ademhaling en daarom had ik al een extra anti-astma pufje genomen. Ik vraag hoeveel ik er mag hebben. Hij raadt me aan om een half uur te wachten met weer starten vanwege de hitte. Inderdaad rek ik mijn start weer wat op.

Desalniettemin wordt ik in het 1e steile deel gaargekookt. Dat is een zuidhelling waarop de zon door niets gehinderd onbarmhartig haar stralen bombardeert. Warm, warm, warm. Maar op de automatische piloot draaien mijn benen door. Niet in de laatste plaats vanwege de mensen op mijn virtuele bagagedrager. Levens die voordat de cirkel rond is door kanker werden of zullen worden beëindigd. Maar ook mensen die het geluk hadden te mogen genezen.

Na bocht 5 kom ik op bekend terrein. Dat wil zeggen, daar gaat het hard waaien. Dat kennen we tenminste van de poldertrainingen rond Amsterdam! Overigens is een combinatie van wind tegen en bergop niet heel erg tof, maar het geeft in ieder geval wat verkoeling. Voordeel van haarspeldbochten is bovendien dat je om de bocht ook wind mee hebt.

Dan weer naar beneden. Nog maar 2 te gaan! De afdaling is lastig, omdat in sommige bochten het asfalt begint te smelten. Ik glibber wat weg over de kleverige massa. Dan maar een tandje rustiger in de bochten. Verder is het verkeer uitstekend geregeld vandaag! Iedere bus, of rij auto’s, wordt begeleid door een motorrijder, zodat je als daler precies weet wanneer je even extra moet oppassen.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *