Dag min 3 tot en met beklimming 3

Sporters zijn in wezen conservatieve mensen. In ieder geval als het over sport gaat. Dus ook al is de Oisans, de vallei van waaruit de Alpe d’Huez oprijst, een soort speeltuin van allerlei bergen die je kunt opfietsen, toch maar weer de vertrouwde hellingen opgefietst in de dagen voor 4 juni.

Op maandag was dat de Col d’Ornon, en dinsdag de Alpe d’Huez zelf. En dat gaf vertrouwen. In relatief ontspannen tempo reed ik in 1:08 tot aan de finish van Alpe d’HuZes. Vorig jaar was dat in de voorbereiding 1:07, maar toen ging ik iets dieper.

Kortom, ik was er klaar voor. Er was niets in de voorbereiding wat een herhaling van 2008, namelijk 8 beklimmingen, nog in de weg stond. Hoewel, nu ging alles goed, terwijl ik in 2008 nog wat tegenslag te verwerken kreeg: voedselvergiftinkje, door mijn rug heen…. Zou het dan nu wel goed gaan op de dag zelf? De spanning hoopte zich lekker op.

Bourg d’Oisans

Het dorp Bourg d’Oisans aan de voet van de Alpe maakte zich ook op voor een bijzondere dag. De middenstand kende glorieuze dagen, met zoveel Nederlanders. In de supermarkt waren de bananen, mueslirepen en rijstepap schoon op. Het was ontspannen en leuk om met collega’s een huisje te delen, informatie uit te wisselen en in rust naar de grote dag toe te leven.

En ook het weer werkte mee. Waar we op maandag nog wat regen te verwerken kregen, werd dat naar donderdag toe steeds beter.

Start

En dan is het ineens donderdag 4 juni, 3:45u. De wekker gaat na een nacht niet heel erg diep slapen. Koffie drinken, blik rijstepap naar binnen werken, de banden op spanning brengen, Alpe tenue aangetrokken en dan naar de start. In het donker heerst een relaxed koortsachtige sfeer van auto’s en fietsers die zich klaar maakten voor de grote dag.

In het startvak, waar ik met collega’s Karin Hommen en Rob van de Coevering bijna vooraan sta, komen we Alpe vrienden tegen. De eerste knuffels en gelukwensen worden uitgewisseld. Als verblinde konijntjes staan we te wachten in het licht van de camera’s. Dan ineens aftellen en gaan. Dit jaar starten we niet pal aan de voet van de berg, maar 500 meter daarvandaan. We kunnen dus zowaar een beetje –een heel klein beetje-  infietsen.

Licht

En het is weer magisch, al die lichtjes op de berg. Verder stil, behalve hijgende mensen en het medidatieve geratel van fietskettingen. Langzaam wordt het licht in de kraakheldere ochtendhemel.

Gaande de klim kom ik Alpe kanjers Thomas Zijlma, ex-patiënt, beroemd van een uitzending bij Knevel, én werkzaam bij mijn huisdealer Presto, en Frank Speksnijder tegen. Kletsend, grappend en grollend klimmen we omhoog aan kop van een soort bus die ontstaat. Na bocht 1 (de laatste bocht) komt voorzitter Coen van Veenendaal ook bij ons. Down by one. De kop is eraf, de teerling geworpen.

Twee

Bidon energiedrank naar binnen werken, en dan afdalen. Nog een beetje koud, maar na een paar bochten went dat. Horden fietsers komen omhoog. Een prachtig gezicht. Beneden zet ik mijn I-pod met muziek op, en start aan beklimming nummer 2. Na een paar bochten verruil ik de I-pod voor een headset en ga Lieke bellen. Hallo Oviedo, hier Bourg d’Oisans. Al pratend fietst ze virtueel mee. In een lekker, constant ritme ga ik door. Bij bocht 3 haal ik Frank Speksnijder in en het laatste stuk kletsen we weer samen door. Zonder me bovenmatig in te spannen boven in 1:10:34. Dat gaat rap!

Drie

In een snel ritme van klimmen, rust, dalen, rust ga ik door. Het gaat zo soepel dat in mijn gedachten heel stiekem een negende klim begint post te vatten. Een gedachte die ik probeer weg te drukken. Dat is gekkenwerk, eerst maar 8. En later blijkt door de omstandigheden dat het inderdaad een dwaze gedachte is.

Onderin de klim haalt kanjer Laura Verhoeven me in. Die was ik in de Waalse Pijl ook al tegengekomen. Al keuvelend klimmen we samen. Halverwege de klim bel ik KWF directeur Ton Hanselaar uit een vergadering. Heerlijk, dat contrast. Laura’s tempo is me een tikje te hoog, dus ik laat haar gaan. Het is al een hele eer om een halve Alpe lang te mogen klimmen met de vrouw die de Marmotte een aantal keer heeft gewonnen.

In mijn eigen tempo kom ik uiteindelijk op een warmer wordende berg boven in 1:11:41. Nog steeds een supertijd voor mijn doen.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *