Ardennenklassiekers

Dit Hemelvaartsweekende stonden mijn eigen Ardennenklassiekers op het programma. Als laatste test, en om de vorm scherp te zetten voor 4 juni. Donderdag de Steven Rooks Classic, 170 km vanuit Maastricht door de Voerstreek en Ardennen. En zaterdag de Waalse Pijl, die qua parcours niets te maken heeft met de gelijknamige profwedstrijd, maar me 210 km rond Spa voerde.

Dit soort tochten had ik qua kilometers en hoogtemeters (2500 en 3825 respectievelijk) dit jaar nog niet benaderd. Dus het was best spannend. Het weer zat, ongebruikelijk voor de Ardennen, in ieder geval flink mee.

Geslaagde test

floris op de rosierEn de test is geslaagd. Beide tochten met goed gevolg afgelegd. En met name de Waalse Pijl stemde me daarbij tevreden. Omdat ie slechts 1 dag herstellen na de Steven Rooks Classic is, en omdat het een erg lastige tocht is, zwaarder dan Luik-Bastenaken-Luik. De benen doen nu wel zeer, maar het gemoed is opgewekt.

Want het herstelvermogen lijkt goed te zijn, en juist dat is cruciaal op 4 juni. Bij 8 beklimmingen van de Alpe gaat het er niet zozeer om of je die heel snel rijdt, maar wel of je tussen de beklimmingen door goed herstelt voor de volgende.

Diesel

Weer opnieuw heb ik van mezelf geleerd dat ik een soort dieseltje ben. In het begin werd ik door alles en iedereen bergop voorbij gereden. Maar tijdens de klim herhaalde zich het patroon dat ik fietsers zag verdwijnen, mijn eigen tempo nam, en ze gaande de klim weer voorbijreed, of in ieder geval in de buurt kwam. Dat patroon zag ik ook op macroniveau. Renners die me in het begin voorbijvlogen, kwamen op het laatst geen molshoop meer op, terwijl ik zelf gestaag door kon klimmen. 

Als 36 jarige heb je niet meer de explosieve snelheid voor de Ardennen-hellingen. Maar wel het vermogen om te doseren. Dat hielp me enorm in de Waalse Pijl. Na 15 km dook daar al de Redoute op. Dat is een helling die steil begint, dan extreem steil wordt, en net als je denkt dat ie weer gewoon steil gaat lopen wederom extreem steil gaat doen. Zo’n 140 km en vele hellingen verder, kwam er ook nog eens een finale met klerelijers van bergen. Zoals de Stockeu, die gewoon helemaal Extreem Steil is, en de voor mij niet bekende Thier de Coo, een waar kreng.

Wajangpoppen in een waaier

Als je 8 uur op een racefiets zit, gebeuren en rare dingen met lichaam en geest. Bij tijd en wijle kom je in een haast lucide staat terecht, tussen de pijn en verzuurde benen door. Ik reed in een groep op een vlakke weg over een hoogvlakte. De wind kwam schuin van voren, dus we vormden een zogenaamde waaier, waarbij iedere renner schuin achter zijn voorganger rijdt, om zo in de luwte te fietsen. De zon stond nog wat laag, en op de weg zag ik zo’n 10 schaduwen van renners met draaiende beentjes voortspoeden. Als was het een prachtig, mathematisch spel van Wajangpoppen op het asfalt. 

Soms ben je dan even domweg gelukkig op een fiets. Wat een prachtige hobby is het ook. Dat mag ik op 4 juni een hele dag doen. Wat wil je nog meer? Al vermoed ik dat ik op die dag zelf af en toe wel wat dingen kan verzinnen die ik op dat moment liever zou doen…….

Beelden voor de liefhebber

Voor de liefhebber: van de Steven Rooks Classic zijn videobeelden van diverse momenten. Zoals de wat chaotische aankomst op de Redoute. Let op, er zijn meer mensen in Alpe tenue. Ik ben die jongen met witte beentjes en donkere bril. Op de Redoute de 2e Alpe d’HuZesser.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *