Platzerwasel

Iedereen komt z’n Platzerwasel tegen. Z’n wat? Z’n Platzerwasel.

Dat wat raar klinkende Duitse woord is een col in de Vogezen. De laatste 4 km van die col lopen met Alpe d’Huez achtige stijgingspercentages. En ik ben er vorig jaar in de voorbereiding verschrikkelijk op stuk gegaan. Het was begin mei, warm en ik dacht dat er nooit een einde zou komen aan die 4 km. Ik dacht vooral ook: ‘hoe kom ik straks in hemelsnaam 8x Alpe d’Huez op? Ik heb al moeite met deze 4 km, in juni ga ik dit 8×11 km doen. Dat lukt NOOIT!’

En op 4 juni ging alles als een zonnetje…….


PlatzerwaselEn omdat het zo’n lekker woord is, dus maar het begrip ‘Platzerwasel’ geintroduceerd. Je komt ‘m minimaal 1x tegen. Die helling die je vervult van wanhoop. Die voor geen meter loopt, en die een zaadje in je hoofd plant dat het straks in juni nooit gaat lukken.

Ook dit jaar ben ik ‘m tegengekomen, de Platzerwasel. Zonder in de Vogezen geweest te zijn. Hij stond nu om een hoekje in Luxemburg te wachten. Op een totaal onbekende helling, 12%, die ik als een hark ben opgefietst. Inmiddels weet ik dat het erbij hoort.

Mentaal spelletje

Dat komt omdat bergop fietsen voor een belangrijk deel een mentaal spelletje is. En een mentale -en overigens ook fysieke- belasting als 8 beklimmingen van Alpe d’Huez zijn prima voor te bereiden, maar niet te testen. Niet in de zin dat je het even lekker van te voren gaat doen. 500 meter schaatsen kun je iedere dag oefenen. Eén beklimming van de Alpe gaat ook wel als je in de buurt woont, maar 6 of meer beklimmingen is een dermate belasting dat je dat ook niet even als training doet.

Dus slaat de twijfel toe. ‘Ik ben voorbereid, maar lukt het straks wel? Kan ik het nog wel?’

Dat wordt versterkt door het feit dat de voorbereiding ligt in polders, heuvels en middengebergte, die niet hetzelfde zijn als het hooggebergte. En op de een of andere manier fiets je onbewust een gemiddelde Ardennen-helling met dezelfde stijgingspercentages toch harder op dan de Alpe. Dus doet ie meer pijn. Dus vraag je je af of je ooit de Alpe opkomt. Dan ga je Platzerwaselen.

Ervaring

Die ervaring neem ik na 7 en 8 beklimmingen de afgelopen jaren gelukkig mee. Afgelopen zaterdag heb ik die ook gedeeld met een aantal collega’s, met wie ik in de Ardennen ben gaan trainen. Vergezeld door Rob en Frank, 2 van de 7 Boezemvrienden die ook een indrukwekkende fietsactie voor KWF Kankerbestrijding houden, hebben we 4 hellingen aangedaan. Voor een paar mensen de eerste 4 hellingen van hun leven. 

Dan is het fijn als je weet wat ze te wachten staat, en ze op basis daarvan vertrouwen kunt meegeven, alsmede een paar technische tips.

Frappant is het dan ook altijd weer om te merken -analoog aan 2007- dat er langzaam maar zeker in je eigen hoofd toch ook een twijfelstemmetje gaat spreken. ‘OK 1 beklimming lukt. Maar 8? Daarvoor heb je nooooit voldoende getraind’ En we gaan weer lekker Platzerwaselen. Iedere sporter heeft er last van. Al zullen de meesten het niet toegeven.

Testen

In het lange Hemelvaartsweekeinde staan mij de laatste 2 testen te wachten. De Steven Rooks Classic op Hemelvaartsdag, en zaterdag de Waalse Pijl. En dan rust, rust, rust. Want ook al twijfel je over de omvang van de trainingsarbeid, het devies is ‘benen omhoog’. Want rust is de belangrijkste training, ook al voelt die voor een sportend lijf o zo tegen alle intuïtie in.

 

 

 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *