Hoogtemeters en douane

Turning pro

De bevestiging dat mijn voorbereiding op Alpe d’HuZes van voldoende professioneel niveau moet zijn kwam uit bijzonder onverwachte hoek. Op de terugweg van een trainingsstage gecombineerd met een bezoek aan de pelgrimerende Lieke werd ik door de douane bij Orleans (ligt daar een landsgrens in de buurt?) van de snelweg geplukt en aan een controle onderworpen. Mijn bagage werd doorzocht, waarbij vooral de vitaminepillen zich in grote belangstelling mochten verheugen. Als de Franse douane je op de korrel neemt, dan ben je een echte wielrenner, zo leert de recente sportgeschiedenis.

Voor mij echter geen gevangenis in Lille, geen bloedprikken en plassen, geen biografie van Willy Voet, geen omerta of krokodillentranen. Uiteraard had ik niets verbodens bij, en na een gezellig praatje met een van de dienstdoende douaniers mocht ik mijn weg vervolgen.

Materiaalpech

De trainingsstage bracht me naar het Massif Central, het Dordognedal en omstreken. Een nieuw gebied om te fietsen. Het trainen ging fysiek goed, maar ik werd wat geteisterd door materiaalpech. Allereerst een gebroken spaak, en de Franse fietsenmakers wisten zich geen raad met mijn Easton wielen, al was er een wel zo aardig om het wiel ondanks de gebroken spaak weer wat rechter te zetten. 

Een paar dagen later een gescheurde buitenband, op tientallen kilometers en een beklimming van de auto vandaan. Een noodreparatie en vele schietgebedjes gedurende de resterende kilometers brachten mij en mijn fiets verder heelhuids terug naar de auto.

Pas du Peyrol

En voor het eerst van mijn leven een col die ik gepland had om over te fietsen niet gehaald! Geen fysieke capitulatie weliswaar, maar de col, de Pas du Peyrol bij de Puy Marie, was nog gesloten wegens sneeuwval. Ik heb mijn geluk en klimvaardigheden dan maar beproefd op de vele beklimmingen in de buurt. Vooral de Col du Perthus was een leuke. Slechts 4,5 kilometer maar met een gemiddeld stijgingspercentage van 9%. Als je dan bedenkt dat er halverwege de klim ongeveer een kilometer vlak loopt, kun je je wat bedenken bij de stijgingspercentages in de overige 3,5 kilometer.

Massif Central

Het is overigens een mooi fietsgebied, dat Massif Central. Via de Col de Neronne ben ik een bergrug opgereden waar ik vervolgens langzaam langs afdaalde, via de rug zeg maar. Daarbij had ik uitzicht op een massief van de typisch afgeplatte bergen van dat gebied. Die bergen waren gitzwart met pal daarboven een laaghangende even gitzwarte wolkenlucht. Het was alsof ik zo het land Mordor uit de Ban van de Ring inkeek. Alleen was de afdeling special effects even lunchen, want de bliksem ontbrak.

Overigens fietste ik een dag later in datzelfde ‘Mordor’ en het bleek in de zon ineens een lieflijk gebied met allerlei blauwe en roze bloemetjes te zijn. Dat deed toch meer aan de Shire denken.

Laatste maand

De laatste maand is ingegaan. Dat is een maand van extremen. Veel rust, en een aantal extreme inspanningen. Zo staan kort na elkaar de Steven Rooks Classic en de Waalse Pijl gepland. En dan moet ik klaar zijn voor het hooggebergte…….

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *