In het bed van Hennie Kuiper
In de voorbereiding op 8 beklimmingen van Alpe d’Huez horen de nodige trainingskampen. Zo noem ik meerdere dagen mijn hobby fietsen uitoefenen in bij voorkeur geaccidenteerd terrein. Het eerste kamp heb ik een aantal weken geleden in Limburg gehad, tussen sneeuw en door ijsregen. Leuk joh!
Ardennen
Nu een week in de Ardennen, alwaar Lieke aan het wandelen is, op weg naar Santiago da Compostela, en waar ik de nodige trainingskilometers en hoogtemeters maak. En het is ouderwets Ardennenweer. Regen dus. Dat geeft een heel gepuzzel met online weersverwachtingen, om in te schatten wanneer de minste regen valt. Dat is dan het dagdeel waarop ik het koolstoffen ros bespring.
La Croquette
We hebben ons kamp opgeslagen op de oude boerderij La Croquette, gerund door een Nederlands stel. We verblijven in wat ooit een oude dorpsschool was. Het is een prachtige boerderij met erg leuke verblijven. Moet ook een paradijs zijn voor kinderen.
Hennie Kuiper
La Croquette licht in Evrehailles, een piepklein plaatsje iets ten noordoosten van Dinant. In Evrehailles is ooit, in 1975, Hennie Kuiper wereldkampioen geworden. In de straat waar La Croquette ligt. Om dat, en het zoveel jarig bestaan van de gastenboerderij te vieren, heeft Hennie Kuiper zelfs de nacht op La Croquette doorgebracht. In jawel, het bed waar wij deze week in slapen.
Wielerkenners onder u weten dat Hennie Kuiper, de op 1 na beste Nederlandse wielrenner ooit, 2 keer heeft gezegevierd in de Tour de France op l’Alpe d’Huez. Aan het bed zal het dus niet liggen!
Muur van Huy
Gewapend met een Garmin –da’s een soort TomTom voor op de fiets- die ik van mijn schoonvader heb geleend zoek ik in de omgeving alle obscure en liefst omhooglopende weggetjes op. Op dag 1 heb ik de beruchte Muur van Huy in de gelijknamige plaats eens opgezocht.
Da’s met recht een muur met lachwekkend hoge stijgingspercentages die langs een serie kapelletjes voert. Toch was dat leuker dan de windkracht 5 plus regen die ik op de bovenliggende hoogvlakte op mijn knar kreeg.
Mentale weerbaarheid
Hier trainen is sowieso, naast het fysieke effect van alle hellingen, een oefening van de mentale weerbaarheid. Om te beginnen de regen. Het is eigenlijk weer waarbij je in Nederland denkt ‘mmmm, nu maar even de hometrainer op’. Maar die hometrainer heb ik hier niet bij en we zijn niet voor niets in de Ardennen. De wei in dus, weer of geen weer.
Nu is regen op zich niet zo’n enorme ramp. Bij een graad of zes boven nul, waarbij de fikse wind voor een aardige windchill factor zorgt, is het evenwel niet altijd een lolletje.
Daarbij kwamen op een gegeven moment ook wat mechanische ongemakken. Op dag 2 was het een worsteling met achtereenvolgens een wat losgetrilde voorderailleur, een eveneens losgetrilde bidonhouder en vervolgens lege batterijen van de Garmin.
Ofwel, regelmatig afstappen om aan de fiets te sleutelen, gelukkig waaide toen net die hagelbui over. En vertrouwen op het eigen richtingsgevoel. Dat redelijk in orde bleek te zijn. En vertrouwen op het eigen geduld en mentale weerbaarheid. Met een streven om op 4 juni 10 uur bergop te gaan fietsen (even zonder de afdalingen) kan dat bepaald ook geen kwaad.